18.Суб’ектна-аб‘ектныя адносiны у гiстарычнай навуцы

Суб’ектна-аб‘ектныя адносiны у гiстарычнай навуке – галоуная асаблiвасць гiсторыi. Спрэчкi аб навуковасцi i не навуковасцi гiсторыi як навуки маюць далёкiя корнi. Гистарычная навука не мае падстау каб быць навукай у поуным сэнсе. Таму былi спробы наблiзiць гiсторыю да дакладных навук. Навука павiнна мець трывалыя адназначныя пазiцыi. У гiсторыi прымяняюцца: сiстэматызацыя, параунальны аналiз, захаваннне I прадстауленне прынцыпы розных навук супрацоунiчаюць, Але гiстарычнач навука не можа iсцi па шляху, распрацаваным гэтымi навукамi. Наблюдаецца якаснае супадзенне суб’екта I аб‘екта яно не азначае поуную тоеснасць, таму што аб‘ект пазнання у сваiм прошлым icнаваннi незалежны ад гiсторыка. Гэта вызначае асаблiвасцi канцэпцыi аб’ектыунасцi ад прыродазнаучай, навуковай. Гiсторык не можа абыякава вывучаць падзеi I гiстарычныя асобы, як гэта робяць вучоныя-прыродазнауцы (матэматыки, химики). Трэба улiчваць асаблiвасцi аб‘екта вывучэння. Гiстарычны свядомую, мэтанакiраваную дзейнасць чалавека. У вынiку суб’ектыуных I аб‘ектных умоу з’яуляецца усё тое, што зрабiу чалавек. Гiстарызм грамадства у тым, што яно развiваецца. Таму аб’ект пазнання у гiсторыка не завершаны. Важна улiчваць, што аб’ект гiстарычнага вывучэння уяуляе сабой мiнулае, тое, што было и ужо не iснуе. Мiнулае недаступна прамому назiранню, у сувязi з чым паустае пытанне аб рэальнасцi яго аб’екта пазнання.Але мiнулае не праходзiць бесслядоуна, яно iснуе у выглядзе адзначаных вынiкау, рэзультатау у сучасным.