15. Прадмет гістарычнай навукі.

Матэрыялістычная філасофія адлюстроўвала сістэмную сац. структуру грам-ва -> не звярталася ўвага на механізмы функцыянавання. У савецк. часы назір. метадалагіч. абмежаванасць, якая адбівалася на праблематыцы даследв. У выніку гэтага – адставанне з 1990 – аднаўленне прадмета гіст. Пашыр. яго тэматыка. Сутнасць змен – перамяшч. інтарэсаў даследчыкаў з ідэалаг. схем на светабачанне. Стала зразум., што прадмет гіст. вывуч. чал-ка ў грам-ве (у якасці актыўн. суб’екта; у якасці дыялога паміж мінулым і сучасн.) Значн. частка прадмета гіст. папоўн. новымі актуальн. тэмамі: 1) тэма адносін да працы, уласнасці, багацця. на яе і наадварот; 3) катэгорыі чал. існавання – жыццё, смерць, каханне, нянавісць і г.д.; 4) Жаночая гіст. – месца жанчыны, шлюбу, сям’і, роду і г.д.; 5) Узаемадзеянне паміж зямным і нябесн. (невядомым); 6) Месца асобы ў грам-ве і наадварот. Усе гэт. тэмы канцэнтр. увагу гісторыкаў на чал. асобе (антрапалагічныя). Структура прадмета. Выдзял. 2 кампанента – гіст. факты і сродкі выражэння. Сродкі выр. уключ. у сябе цэлы спектр суадносін фактаў і тэорыі. Гіст факт уваходз. у стр-ру пазнання. Тэарэт. схемы – устойлів. стр-ры сувязяў паміж аб’ектамі. (тэарэтызаванне – набліжэнне да ідэалу). Тэорыя мае на ўвазе стварэнне нейкіх уяўленняў – схем, законаў. Мае спецыф. законы гіст. развіцця. Адны гісторыкі ліч., что гіст. навука не павінна выходзіць за канкрэтн. катэгорыі, а іншыя – за тэарэтычныя. Прыйшлі у выніку да матэрыяліст. канцэпцыі.

Гіст. навука – навука аб змяненнях і трансфармацыях.